حدیث (1) امام باقر عليه السلام :

إِنَّ اللّه  عَزَّوَجَلَّ يُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلا رَفَثٍ؛

خداوند عزوجل دوست دارد كسى را كه در ميان جمع شوخى كند به شرط آن كه ناسزا نگويد.

كافى، ج2، ص663، ح4

حدیث (2) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

إِنّى أَمزَحُ وَلا أَقولُ إِلاّ حَقّا؛

من شوخى مى كنم، اما جز حق نمى گويم.

شرح نهج البلاغه، ج6، ص330

حدیث (3) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

اَلمُؤمِنُ دَعِبٌ لَعِبٌ وَالمُنافِقٌ قَطِبٌ غَضِبٌ؛

مؤمن شوخ و شنگ است و منافق اخمو و عصبانى.

تحف العقول، ص 49

حدیث (4) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

أَتَتِ امرَأَةٌ عَجوزٌ إِلَى النَّبِىِّ صلى الله عليه و آله فَقالَ لاتَدخُلُ الجَنَّةَ عَجوزٌ، فَبَكَت، فَقالَ: إِنَّكَ لَستَ يَومَئِذٍ بَعَجوزٍ، قالَ اللّه  تَعالى: (إِنّا أَنشَناهُنَّ إِنشاءً فَجَعَلناهُنَّ أَبكارا)؛

پير زنى نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد. حضرت به او فرمودند: پير به بهشت نمى رود. پيرزن گريست. حضرت فرمودند: تو در آن روز پير نخواهى بود. خداى متعال مى فرمايد: «ما آنان را آفرينش نوينى بخشيديم و همه را دوشيزه قرار داديم».

تنبيه الخواطر، ج1، ص112

حدیث (5) امام كاظم عليه السلام :

إِنَّ رَسولَ اللّه  صلى الله عليه و آله كانَ يَتيهِ العرابىُّ فَيُهدى لَهُ الهَديَّةَ، ثُمَّ يَقولُ مَكانَهُ: أَعطِنا ثَمَنَ هَديَّتِنا فَيَضحَكُ رَسولُ اللّه  صلى الله عليه و آله وَكانَ إِذَا اغتَمَّ يَقولُ: ما فَعَلَ العرابىُّ؟! لَيتَهُ أَتانا؛

باديه نشينى بود كه نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله مى آمد و براى آن حضرت هديه مى آورد و همان جا مى گفت: پول هديه ما را بده و رسول خدا صلى الله عليه و آله مى خنديدند. آن حضرت هرگاه اندوهگين مى شدند، مى فرمودند: آن باديه نشين چه شد؟ كاش نزد ما مى آمد.

كافى، ج2، ص663، ح1

حدیث (6) امام على عليه السلام :

كَثرَةُ المِزاحِ تَذهَبُ البَهاءَ وَتوجِبُ الشَّحناءَ؛

شوخى زياد، ارج و احترام را مى برد و موجب دشمنى مى شود.

غررالحكم، ج4، ص597، ح7126

حدیث (7) امام على عليه السلام :

مَن كَثُرَ مِزاحُهُ استُجهِلَ؛

هر كس زياد شوخى كند، نادان شمرده مى شود.

غررالحكم، ج5، ص183، ح7883

حدیث (8) امام على عليه السلام :

رُبَّ هَزلٍ عاد َجِدّا؛

چه بسا شوخى اى كه جدّى مى شود.

تحف العقول، ص85

حدیث (9) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

لا يَبلُغُ العَبدُ صَريحَ اليمانِ حَتّى يَدَعَ المِزاحَ و َالكَذِبَ و َيَدَعَ المِراءَ و َإِن كانَ مُحِقّا؛

بنده به ايمان ناب نرسد، مگر آن كه شوخى و دروغ را ترك گويد و مجادله (بگومگو) را رها كند، هر چند حق با او باشد.

الترغيب و الترهيب، ج3، ص594، ح20

حدیث (10) امام صادق عليه السلام :

إِذا أَحبَبتَ رَجُلاً فَلا تُمازِحهُ وَ لا تُمارِهِ؛

هر گاه كسى را دوست داشتى، با او نه شوخى كن نه مجادله.

كافى، ج2، ص66، ح9

حدیث (11) پيامبر صلى الله عليه و آله :

اَنا زَعيمٌ بِبَيتٍ فى رَبَضِ الجَنَّةِ وَ بَيتٍ فى وَسَطِ الجَنَّةِ وَ بَيتٍ فَى اَعلَى الجَنَّةِ، لِمَن تَرَكَ المِراءَ وَ اِن كانَ مُحِقّـا وَ لِمَن تَرَكَ الكِذبَ وَ اِن كانَ هازِلاً وَ لِمَن حَسَّنَ خُلقَهُ؛

 

من براى كسى كه بگومگو را رها كند، هر چند حق با او باشد و براى كسى كه دروغ گفتن را اگر چه به شوخى باشد، ترك گويد و براى كسى كه اخلاقش را نيكو گرداند، خانه اى در حومه بهشت و خانه اى در مركز بهشت و خانه اى در بالاى بهشت ضمانت مى كنم.

خصال، ص 144، ح170

حدیث (12) امام باقر عليه السلام :

اِنَّ اللّه  عَزَّ و َجَلَّ يُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلارَفَثٍ؛

 

خداوند عزوجل، كسى را كه در ميان جمع شوخى كند، دوست دارد به شرط آن كه ناسزا نگويد.

كافى، ج2، ص663، ح4

حدیث (13) امام على عليه السلام :

كَثرَةُ المِزاحِ تُذهِبُ البَهاءَ وَ توجِبُ الشَّحناءَ؛

 

شوخى زياد، ارج و احترام را مى برد و موجب دشمنى مى شود.

غرر الحكم، ح 7126

حدیث (14) امام حسن عسکری علیه السلام:

لا تُمار فَیذهَبَ بَهاوُک وَ لا تمازح فَیجتَرَاُ عَلَیک؛

جدال مکن که ارزشت می رود و شوخی مکن که بر تو دلیر شوند

تحف العقول، ص 486

حدیث (15) امام موسی کاظم علیه السلام:

اِیاک وَ المِزاحَ فَاِنَّهُ یذهَبُ بِنُورِ ایمانِک؛

از شوخی (بی مورد) بپرهیز، زیرا که شوخی نور ایمان تو را می برد.

بحارالانوار، ج78، ص321

حدیث (16) امام على علیه السلام :

كانَ رَسولُ اللّه‏ِ صلی الله علیه و آله لَيَسُرُّ الرَّجُلَ مِنْ اَصحابِهِ اِذا رَآهُ مَغْموما بِالْمُداعَبَةِ وَ كانَ صلی الله علیه و آله يَقولُ: اِنَّ اللّه‏َ يُبْغِضُ الْمُعَبِّسَ فى وَجْهِ اِخْوانِهِ؛

 

هرگاه رسول اكرم صلی الله علیه و آله يكى از اصحاب خود را غمگين مى‏ ديدند، با شوخى او را خوشحال مى‏كردند و مى‏فرمودند: خداوند، كسى را كه با برادران (دينى) اش با ترشرويى و چهره عبوس روبرو شود، دشمن مى‏دارد.

رسائل شهيد ثانى، ص 326

حدیث (28) امام صادق علیه السلام :

كانَ رَسولُ اللّه‏ِ صلی الله علیه و آله يُداعِبُ وَ لا يَقولُ اِلاّ حَقّـا؛

رسول اكرم صلی الله علیه و آله شوخى مى‏ كردند ولى جز حقّ چيزى نمى‏ گفتند.

مستدرك الوسائل، ج 8 ، ص 408

حدیث(29) امام محمدباقر علیه السلام :

 اِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فی الجَماعَهِ بِلا رَفَث؛

خداوند عزوجل کسی را که در میان جمع ، بدون ناسزاگویی شوخی کند، دوست دارد .

کافی، ج2، ص663

حدیث(29) امام هادی علیه السلام :

الهُزءُ فُكاهَةُ السُّفَهاءِ، و صِناعَةُ الجُهّالِ.

نظرات شما عزیزان: